انتظار، در مبارزه است.

در ایام سالگرد درگذشت شیخ محمود حلبی (موسس و رهبر انجمن حجتیه) برآن شدیم تا به زبان هنر، گوشه ای از تفکرات وی و محصول آن را معرفی نماییم.

شیخ، این‌گروه را با هدف مبارزه با فرقه ضاله بهائیت تأسیس نمود. اما اشکال کار آنجا بود که بر این مهم چشم بسته بود که رژیم پهلوی سبب افزایش قدرت بهائیان شده و مبارزه با این فرقه، بدون توجه به جایگاه بهائیت در رژیم، بیهوده است. مؤسس انجمن بر این موضوع که دشمن اصلی، بهائیت است و باید تمام تلاش خود را متمرکز بر مبارزه با آنها نمود، تأکید وافر داشت و‌ پتانسیل فراوان نیروهای جوان و ارزشمند جامعه را به خاطر این بزرگنمایی، از ورود به سیاست و مبارزه با دشمنان اصلی اسلام باز میداشت.

گویا وی نمیخواست ببیند که بهائیت با حمایت انگلستان رشد نمود، مرکزش اسرائیل بود و شاه که عامل پیاده شدن سیاستهای آمریکا در منطقه بود، تمام قد از این فرقه حمایت میکرد. و بی شک این نگرش به نفع دشمنان اصلی، تمام میشد.

جالبتر آن که شیخ نه تنها دشمن فرعی را، دشمن اصلی معرفی مینمود بلکه حتی در مبارزه با بهائیت نیز، تک بعدی عمل نموده و این مبارزه را در مبارزه علمی منحصر کرده بود.

پس از گذشت حدود ۲۰ سال از مبارزه آرام انجمن حجتیه با بهائیت، و سرگرم کردن جوانان مذهبی دغدغه مند به این مبارزه انحرافی، رژیم پهلوی به این نتیجه رسید که به اندازه کافی از این گروه بهره برداری کرده و حال وقت آن است تا همین مبارزه اندک را هم متوقف نماید. اما نباید به گونه ای عمل مینمود که برخشم مذهبی جامعه بیفزاید.

لذا شیخ را که تا آن زمان، تأکید بر انحصار مبارزه با بهائیت داشت، به مبارزه با دیگر دشمنان فرعی همچون چپها، وهابیت و تصوف، راهنمایی نمود. و البته باز هم مبارزه ای آرام و محدود!

 شیخ محمود حلبی که تا پیروزی انقلاب اسلامی، سیاست ظاهریش عدم ورود به سیاست بود، با پیروزی انقلاب یک شبه انقلابی و حامی جمهوری اسلامی شد️

ولی تفکر حقیقی وی که بر پایه سازش با دشمنان اصلی و عدم جهاد در عصر غیبت بود از سویی، و اظهار همراهی با نظام از سوی دیگر، بستر مناسبی را فراهم نموده بود تا برخی از آنان که سابقه عضویت در انجمن و یا تحصیل در مدارس آنان داشته و بعضیشان نه تنها اعلام برائت نکرده بلکه بر ارادت خود پای میفشردند، بتوانند معجونی از سکولاریسم و لیبرالیسم ساخته و با نوشیدن آن، بر طبل سازش با دشمن اصلی بکوبند.

️ اینها دو لبه ی یک تیغ اند.

 اما «امام (ره) به ما آموخت که انتظار در مبارزه است و این بزرگترین پیام او بود، و پس از او، اگر باز هم امیدی ما را زنده می دارد همین است که برای ظهور آخرین حجت حق مبارزه کنیم.»